Znacie mnie już trochę i wiecie, że w każdą aktywność której się podejmuję lubię wpleść psa. Z prostego powodu – jestem dość leniwa i nie po to pocę się, żeby potem wrócić zmęczona do domu i napotkać radosny wzrok rześkich jak sobotni poranek piesków gotowych na podbój świata. Nie nie, zdecydowanie bardziej wolę dwie dyszące dętki u moich stóp, które śpią snem sprawiedliwego. Nie jestem też maniakiem prędkości, dlatego marzyły mi się psy, które podczas ostrego zasuwania do przodu wciąż zachowują kontakt z bazą. Kosztowało mnie to trochę stresu i tylne hamulce rowerowe, ale warto było! 🙂 Jaki był nasz plan działania? O tym będzie w dzisiejszej notce.

Na początek – kilka oczywistości:

Musicie być przygotowani. Liczba mnoga użyta celowo 🙂 Ty psychicznie musisz być skałą stabilną, nienaruszalną a piesełek musi być fizycznie zdolny do tego typu aktywności. Co przez to rozumiem? Dobrze jest, żeby nie miał dużej nadwagi. Nie może mieć żadnych schorzeń układu ruchu (dysplazja, OCD, wypadające rzepki) i warto sprawdzić, czy ma zdrowe serce. Są też rasy (typy) mniej i bardziej predysponowane do tej aktywności – myślę tu o rasach brachycefalicznych (buldogi, boksery, cziłki, yorki), które oprócz “fabrycznych” problemów z termoregulacją miewają też problemy chociażby z rzepkami kolanowymi – dlatego przy takich rasach warto dobrać długość trasy i odpowiednio skrócić czas jej trwania.  Podobnie sprawa się ma z rasami olbrzymimi (dogi, mastify, berneńczyki…). Prywatnie jestem bardzo niechętna żeby brać Ouza (bokser rodziców) na jakąkolwiek wycieczkę i nie zdecydowałabym się z nim na więcej niż pięć kilometrów (a stare suczydło odpada z wielu względów – wieku, schorzeń układu ruchu, rasy…).  Istotną sprawą jest też kryterium wieku – co z tego, że to alaskan skoro ma 5 miesięcy i praktycznie nic nie jest porządnie związane w tym psie i wszystko w nim się “telepie”. On jeszcze w swoim życiu się nabiega – niech ma tylko czas żeby zdrowo rosnąć. Zbytnia eksploatacja układu ruchu w młodym wieku może skutkować poważnymi problemami zdrowotnymi- tyczy się to nie tylko biegania przy rowerze!  Moje psy nie mogły ciągnąć roweru do 18 miesiąca życia. Nie bo nie. Kocham je, chcę żeby żyły ze mną przynajmniej do ich osiemnastki, a więc mamy kupę lat na wspólne wygibasy. Warto też zwracać uwagę na psa – czy z każdym mijającym kilometrem wciąż trasa sprawia Wam obojgu przyjemność, czy nie przypomina ciągnięcia za sobą zwłok. W domu robiliśmy po 10 kilometrów z pieskami, na wakacjach zaczęliśmy od 7, potem 15 (endomondo pomogło mi znaleźć punkt, w którym należy zawrócić) a skończyliśmy na prawie 20 kilometrach.

Trzeba też dopasować warunki pogodowe – dobrze, żebyśmy nie ćwiczyli w dni, kiedy żar leje się z nieba obficie, a ziemia zieje ciepłem niczym Sahara (pamiętacie, że psy biegają “boso”?). Kolejnym punktem do odhaczenia jest wybór odpowiedniej trasy – lepiej nie planować całego przebiegu po chodniku, asfalcie czy szutrówce. Dobrze jest unikać ścieżek rowerowych (tu jak to wygląda z prawnego punktu widzenia). Z doświadczenia zauważyłam, że pieski najchętniej biegną po trawie i piasku, Baloo często wtedy zbacza ze ścieżki i biegnie obok roweru (widać to na filmikach), po bardziej dogodnym dla niego podłożu. Warto też wiedzieć, że dla psa najbardziej fizjologicznym chodem jest kłus – lepiej nie zmuszać zwierzaka do ciągłego galopu (fun fact: Pan Mąż zmierzył doświadczalnie, że Baloo zmienia chód z kłusu na galop przy 15 km/h – może komuś się to przyda :)). Lubię też tak wybrać naszą trasę, żeby psy choć chwilę mogły biec swoim tempem, bez smyczy, kolejny bonus trasa dostaje za obecność wody, w której pieski mogą się schłodzić, a szczególnie ważne dla mnie jest rozprężenie pod koniec wyprawy – czyli spokojny leniwy kłusik luzem. O rozgrzewce zdarza mi się zapomnieć, tu przyznam się bez bicia i w związku z tym trochę mi wstyd.

Czego bezwzględnie nie robić?

Nie zmuszać psa do aktywności. Ważne jest, żeby Wam obu sprawiało to przyjemność. Warto, naprawdę warto, sprawdzić u lekarza weterynarii czy nie ma żadnych przeciwwskazań do rozpoczęcia jazdy. Lepiej unikać ruchliwych ulic (my zawsze asekurujemy psy, gdy musimy minąć jakiś newralgiczny moment, czasem po prostu schodzimy z roweru, i prowadzimy psy na smyczach). Nie karmcie psa bezpośrednio przed wysiłkiem. I, przebóg, nie pozwólcie psu ciągnąć roweru na obroży! (niewskazane są też szelki typu norweskiego).

Jakiego sprzętu potrzebujemy?

 

• Roweru 🙂
• Porządne, mocne, dobrze dobrane i wygodne szelki dla psa (Hurtta Active moją nową, największą miłością!)
• Smycz
• Amortyzator
• Woda do picia dla psa (raz zapomnieliśmy i pieski piły wprost z naszych rąk albo z gwinta :P)

Tutaj krótka dygresja – jest wiele różnych patentów na podłączenie psa do roweru. Od sprężynek podłączanych z boku (Pan Mąż, jako główna myśl inżynierska kręcił nosem, więc nie kupowaliśmy), po przywiązywanie psa pod siodełko czy (o zgrozo!) trzymanie psa na smyczy całą trasę. Z jednej strony jest to bezpieczne, bo dzięki temu w newralgicznym momencie możemy po prostu wypuścić psa z ręki, jednak według mnie jest to dość niewygodne i dla mnie generowałoby dużo więcej problemów niż nasze rozwiązanie. Patent, który zrobił Pan Mąż sprawdza się niemal idealnie, ale nie jest pozbawiony wad. Jeśli mamy narwany egzemplarz nienauczony “trybu rowerowego” (o czym mowa – zobaczycie na filmiku) może doprowadzić do kraksy, kiedy podczas Waszej przejażdżki nagle zadecyduje, że coś z boku pachnie wyśmienicie, albo stwierdzi, że to czas na wejście w dyskusję z burkiem przypłotowym. Mechanizm zadziała tak, że skręci Waszą kierownicę i w 80% skończy się to kraksą. Drugim minusem naszego rozwiązania jest to, że gdy smycz jest nieodpowiednio naprężona może wkręcać się w przednie koła – trzeba jej wciąż pilnować (zobaczycie na filmikach jak nią operuję). Podobno najbezpieczniej podpiąć psa pod siodełkiem, ale dla nas to było wybitnie niewygodne rozwiązanie. U nas sprawdza się właśnie tak: (na marginesie oto stan, który roboczo nazywamy trybem rowerowym – obejmuje on luźny ale równy kłus, uszy położone po sobie, szynka języka wywieszona,ogon opuszczony):

Tu macie dwa filimi z Nunusią, która jak wiecie ma duży problem z rozproszeniami, biegnącą dzielnie przy rowerze przy zabudowaniach, pieskach i ludziach.

W tym filmiku widać również że pieski mając do wyboru bruk albo ziemię z kamyczkami preferują bieg po tym drugim. Podczas mijania aut trzymamy się na baczności (niestety nie słychać przez obudowę ale powiedziałam do Ruby, że ma trochę zejść z drogi przy pierwszym aucie), i gdy w naszej ocenie może być niebezpiecznie (kierowcy wiozący kajaki jeżdżą jak wariaci) po prostu się zatrzymujemy i czekamy aż auto przejedzie – żadna to filozofia 🙂 Bardzo staram się, żeby biegła jak najbliżej roweru i to w linii prostej, ale jak widać – jeszcze potrzebuje na to czasu 🙂

Dużym problemem u Ru jest nadmiar bodźców. Niestety obudowa woododporna GoPro nie przepuszcza zbyt wiele dźwięków, ale przy każdym sukcesie podczas mijania trudnego obiektu ją chwalę. Delikatnie koryguję jak się rozproszy, a raz zdarzyło mi się porządnie ją opieprzyć, gdy mogła doprowadzić do potencjalnie niebezpiecznej sytuacji. Wracałyśmy tą trasą i wyszedł jorczek niepilnowany, którego Ru nie minęła jak Balu, tylko stanęła żeby niuchnąć – mimo, że to przewidziałam i odpowiednio się dostosowałam, trochę ją obsztorcowałam, żeby było jasne, że takie sytuacje nie powinny mieć miejsca. Moim głównym celem w tym wypadku jest pokazanie Ru, że to też jest praca i powinna być w takim trybie. Naprawdę jak na nią, to jest świetnie. Na filmiku widać, że gdy minęli nas rowerzyście dwukrotnie obraca się, po czym przyspiesza do galopu – za zielonym ogrodzeniem szczekał z daleka jakiś Fafik, stąd rozproszenie Ru, dostała komendę na bieg do przodu, więc ruszyła galopem.

Jak zacząć swoją przygodę z rowerem?

Od małego dobrze jest budować pozytywne skojarzenia. U nas na początku rower po prostu sobie stał w ogródku. Z czasem Pan Mąż robił nim kółka wokół nas, a ja nagradzałam mini Bala za grzeczne i mądre zachowanie w jego obecności. Bardzo wzmacniałam też ignorowanie rowerzystów na spacerze. Potem nastał czas na krótkie wycieczki . Oprócz tego dużo pomogło bieganie z psem na pasie – Balu podpięty do sprzętu (schemat szelki + smycz + amortyzator = ciągnę człowieka) wchodzi w tryb i po prostu zasuwa do przodu. Biegając z psami podpiętymi do pasa już wprowadzałam komendy na zmiany chodu – po to, żeby reagowanie na nie weszło psu w krew (Ru ten moment edukacji niestety ominął, więc teraz nad tym pracujemy). Pieskom kanapowym, nieprzyzwyczajonym do wysokiej aktywności lepiej próbować stopniowo zwiększać aktywność na przykład zaczynając od 10 minut biegu i stopniowo zwiększać czas o dodatkowe 5-10 minut.

Podczas nauki jazdy w zaprzęgu też starałam się stopniować trudności. Długi czas pokonywaliśmy drogę spod domu w pola…piechotą. Prowadziłam rower obok siebie, a psy szły na smyczach i dopiero w polach ruszaliśmy nasz zastęp. W nowym otoczeniu (wakacje) znów cierpliwie, od nowa przypominałam zasady pracy przy rowerze – od krótszych luźnych przebieżek bez amortyzatora, poprzez dukty przy ulicy po ogarnięcie emocji na ulicy na wsi. Wszystko starałam się prowadzić bezstresowo, obserwować zaangażowanie umysłowe i możliwości fizyczne.

Czy potrzebujemy komend?

W mojej opinii jeśli jeździmy wyłącznie rekreacyjnie po bezpiecznych, mało ruchliwych trasach komendy nie są potrzebne. My mamy kilka – na przyśpieszenie chodu (“Go!Go!Go“), na zwolnienie chodu (“woooolniej“), na stawanie (“prrr“). Jestem na etapie komend kierunkowych, ale zajmie mi to jeszcze troszkę 🙂

ZMIANY CHODU

Tutaj hałas na kamieniach jest taki, że nic nie słychać, zanim zaczęło nagrywać (od kliknięcia do nagrywania w tej kamerce trochę trzeba poczekać o czym zapomniałam) poszła komenda gogogo a około 0:10 powiedziałam woooolnieeej i zmienił chód. Jak tego uczyłam? Trochę mechanicznie, od razu podkładając komendy. “Woolnieeej” nie mogło nie być respektowane – bo gdy ignorowały (bo przecież największy fun jest gdy się napieprza do przodu) wciskałam tylny hamulec i psom było po prostu ciężej ciągnąć. W przypadku gdy dalej próbowały, dostawały ostrzeżenie już stanowczym tonem. Robiłam wszystko, żeby nie mogły zignorować komendy, bo tu żartów nie ma. U Bala szybko poszło, z Ru wymaga to jeszcze trochę czasu, żeby na sam głos reagowała, ale i tak nie traci tak główki jak wcześniej. Na gogogo mają przyzwolenie naginać na pałę 😛

ZWALNIANIE

Od 0:03 widać, że Baloo dostał komendę na stawanie, ale około 0:06 podjechałam rowerem za szybko i się przestraszył*, więc musiałam ponowić 🙂

*nie, żaden ozik nie został najechany rowerem 😀 Raz tylko w dupkę zaparkowałam Balowi, bo czasem nie panuję nad rowerem no 😛

Jak przyzwyczaić psa do roweru?

Ciężko dawać gotowy przepis, bo każdy piesek jest inny – są takie, które po prostu się boją, są takie, które chcą zagryźć ruszające się koła (cześć, Mojito)…ciężko dać jeden gotowy przepis. Trochę o tym napisałam we wcześniejszym podpunkcie. U nas dochodził jeszcze drugi problem. Jak to u aussie i tak musieliśmy przepracować przede wszystkim emocje, a i tak nie zawsze udaje nam się ruszyć bez…szczekania. To niestety z radości i pobudzenia, nie mam pomysłu jak to przepracować bez zsiadania z roweru, chowania całej imprezy i tak w koło Macieju…więc wyszłam z założenia, że jakoś to przeżyje, skoro poza japieniem nie widać jakichkolwiek oznak ubytków w mózgu. Słuchają komend, myślą i starają się ogarniać móżdżki, niech stracę 😛 Natomiast mocno tępiłam każde próby skakania, wyrywania się, uskakiwania w boki, ruszania bez komend, nie respektowania zmiany chodu. Czyli krótko mówiąc: osobiście pozwalam na dość wysokie pobudzenie, ale wymagam zaangażowania umysłowego. Na tym filmiku widać (uwaga, przez obudowę dźwięk jest jeszcze bardziej irytujący!) że Balu jest podekscytowany kontynuacją wycieczki, wręcz mnie pogania, ale potem gładko wchodzi w tryb. Co ciekawe Ru mniej się ekscytuje, ale w naszym stadzie to ona jest tym mniej szczekliwym egzemplarzem, główną wadą niebieskiego jest jego poziom rozgadania właśnie 😛

Na filmiku widać pożądany dla mnie poziom emocji u Ru – spokojnie, metodycznie kłusuje, nie wyrywa się histerycznie do przodu mimo, że chłopcy są trochę dalej.

Jeśli któreś zachowuje się jak debil, to zostaje odprowadzone na miejsce odosobnienia i czekam aż poziom umysłowy będzie wystarczający do wyprawy rowerowej. Nie pozwalam również na szarpania czy w bok czy do przodu (podobnie podczas normalnego spaceru na smyczy mają totalny zakaz nagłych zrywów za kotem/ptokiem/czy psem za płotem. Dla własnego bezpieczeństwa i spokoju psychicznego.

Co nam daje rower?

Oprócz oczywistego – budowania kondycji i eleganckiej masy mięśniowej jest to dla mnie nauka pracy w rozproszeniach na poziomie supertrudnym. Szczególnie widzę, jak móżdżek Ru rozkwita coraz bardziej i bardziej. Dla niej to nie jest tylko tępe wybieganie i wymęczenie się, ale też mocna praca nad kontrolowaniem swoich popędów i emocji czasem w trudnym środowisku. Poza tym – we czwórkę spędzamy czas w pięknych okolicznościach przyrody, pełen relaks, tylko spójrzcie! Zdrowo i fajnie z korzyścią dla całego stada!

Lubicie jeździć na rowerze? Zabieracie na wycieczki rowerowe swoje psy? A może macie jakieś pytania? Macie swoje sprawdzone patenty?