Raczej na blogu nie zdarzył się jeszcze wpis podsumowujący. Jako, że 2016 (w przeciwieństwie do sfery prywatnej) okazał się być dobrym psim rokiem, postanowiłam wszystkie dobre chwile zebrać w jednym tekście. Jest Sylwester, obiecałam sobie, że będę spać do oporu i oto jestem o 8 rano. Pieski odmówiły wstawania i wraz z Panem Mężem dalej śpią – lepszej chwili nie będzie, a więc zaczynamy!

Przede wszystkim zdecydowałam się odpuścić. W każdej sferze – czyli trochę tak płynąć z prądem. Wyznaczać sobie cele, ale nie spinać się na deadline’y. Wyszłam z założenia, że najważniejszy w tym wszystkim jest fun ze wspólnej pracy i traktowanie jej jako wspaniałej odskoczni od stresującego życia. Działa!

Baloo

Przede wszystkim przestałam kombinować jak koń pod górkę z obedience i…w efekcie sporadyczne treningi przełożyły się na znaczną poprawę składowych ćwiczeń. Nie wiem, czy to kwestia tego, że pies już w pełni dorósł (w listopadzie skończył 3 lata!), czy skupienia się na jego ukochanej czynności, a równania, zmiany pozycji i aporty to tylko element treningów z zaskoczenia. Zadecydowałam po prostu, że skupiamy się na frisbee, a na obidjensy przyjdzie pora, jak przyjdzie pora. Ot co!

Oprócz tego mamy w tym sezonie za sobą dwa starty. Jeden mocno słaby – presja czasu, bardzo słabe rzuty, stres, nie wspieranie psa…drugi zadowalający jak na nasze umiejętności – teraz chcemy więcej! W każdym razie sportowy Balowy rok był w końcu początkiem naszej przygody na zawodach. Oby w przyszłym roku udało nam się jeszcze trochę poprawić poziom i pojawić się w dobrym freestylu!

Ruby

Również jestem bardzo zadowolona z efektów. No przecież to rude zwierzę dorosło, zaczęło więcej myśleć i wyciągać wniosków, bardziej kontrolować swoje emocje i myśleć o konsekwencjach swoich działań. Efekt jest taki, że może spokojnie biegać wśród piesków, ma swoich sprawdzonych przyjaciół, z którymi się rozumie (to znaczy oni uznają, że ten piesek jest dziwny i trudno, trzeba przyjąć na klatę), potrafi się bawić, jechać razem w aucie, szaleć na spacerach. Wciąż w tym wszystkim muszę mieć ją na oku, czasem przywołać i uspokoić, ale zdarza się już tak, że w przypadku mocno trudnej sytuacji, kiedy jej cierpliwość wisi na włosku, woli przybiec do mnie po wsparcie i pomoc. Jest dużo lepiej. Nie jest pieskiem, którego bez wahania wybrałabym z miotu, żeby mieć pod swoim dachem, ale powoli, powoli zaczynamy siebie rozumieć i sobie ufać. Plus wielki bonus z wczoraj – zwierzę przestało traktować małe dzieci jako bezpośrednie zagrożenie życia 😛 Do tego odkryłam jej prawdziwy talent (agility, nope, not gonna happen), powoli wdrożyłam zasady dotyczące pracy i przebiegu treningu.

Podsumowując, w tym roku było psiodobrze. Udało nam się opanować kilka ważnych z punktu widzenia ambitnego psiego przewodnika kamieni milowych. Życzyłabym żeby podobna zwyżkowa tendencja utrzymała się w przyszłym roku. Tymczasem ściskam wszystkich mocno, lecę do garów, bo przed nami spontaniczny, nieplanowany PsioSylwester 😛 Celuje, że Ru spędzi go z moim kapciem w klatce, bo tak najczęściej reaguje na bardzo duże ilości naraz psów w naszym domu (oryginalne sformułowanie by Pan Mąż :P). Do zobaczenia w przyszłym roku!

Jak Wam minął ten rok? Pasmo sukcesów, czy raczej cieszycie się, że już za Wami?