Spójrzmy prawdzie w oczy – kwestia starości dotyczy każdego. Niestety, w psim świecie zawsze nadchodzi za wcześnie. W hartczakrowie posiadamy na stanie jednego psiego staruszka – dwunastoletnią bokserkę Mojito. Mój pierwszy pies, Gandalf ( w typie saluki) przeżył z nami 16 lat. Baca, pies w typie foksteriera przeżył z nami 18 lat, choć ja go pamiętam jak przez mgłę. Teraz tydzień spędzam u rodziców i z wielką przykrością zauważam, że w przeciągu roku wiele zmieniło się jeśli chodzi o sprawność suki, postanowiłam więc trochę Wam poopowiadać jak troszczyć się o psiego emeryta, na co zwracać uwagę i jak pomóc swojemu przyjacielowi.

Mówi się, że pies geriatryczny zaczyna się około 8 roku życia. Trzeba jednak zaznaczyć, że nieco inaczej sprawa się ma z rasami miniaturowymi i olbrzymimi (na korzyść miniaturek, niestety wyłączając buldogi). Prywatnie również uważam, że grupa terierów (i wszystkie w tym typie) to psy nie do zajechania, myślę, że istnieje nieodkryty gen hardości połączony z specyficznym, szczeciniastym włosem 😛 Dogi niemieckie, berneńczyki, leonbergery i reszta wielkich molosów niestety “zużywa się” szybciej.

Nie bez znaczenia są schorzenia powiązane z odpowiednią selekcją – tendencje do nowotworów, predyspozycja do skrętów żołądka – to wszystko składa się na skrócenie długości życia. Można śmiać się, ale faktycznie częściej spotyka się nastoletniego mieszańca niż wypieszczonego wystawowego pieska. Dlatego uważam, że podczas wyboru rasy warto zapoznać się z chorobami występującymi w obrębie interesującej nas sekcji i szczególną uwagę zwrócić na badania rodziców i dziadków. Warto też wybierać umiarkowane mioty. Jakiekolwiek przerasowienie, hodowanie w kierunku wybranej cechy wyglądu (jeszcze krótszego pyska, potężnego koścca) często kończy się chowem wsobnym, który zwiększa ryzyko zawężenia puli genowej, a co za tym idzie – mogą pojawić się konsekwencje w postaci chorób genetycznych, czy wzmocnienia cech, które w efekcie mogą nasilać zdrowotne słabości rasy (na przykład skracanie kufy może nasilić tzw. syndrom brachycefaliczny). Posiadając psa danej rasy dobrze znać jej mocne i słabe cechy zdrowotne, dzięki czemu możemy odpowiednio wcześnie wyłapać niepokojące symptomy.

W mojej opinii bardzo ważną kwestią wpływająca na jakość i długość życia jest odpowiednie żywienie psa. Od małego interesowałam się kynologią i zawsze stawiałam nacisk na to, co wrzucamy psom do miski. Zawsze stawialiśmy na klasę super premium a po pojawieniu się w Polsce karm holistycznych, Gandalf do końca życia jechał na bezzbożówkach. Boksery również całe życie żywią się na dobrej jakości karmach z mięsami na początku składu. Dla niektórych dobrym wyborem będzie BARF, jednak warto wspomnieć tutaj o tym, że dla starszych psów kości powinny być mielone (braki w uzębieniu, trudności z kawałkowaniem porcji), albo zastąpione odpowiednio skorupkami – niestety perystaltyka i trawienie u dziadków nie działa już tak dobrze jak u młodych psów, co w efekcie może kończyć się przykrymi dolegliwościami, a  w skrajnych przypadkach doprowadzić do perforacji jelit. Trzeba również pilnować wagi czworonoga – wraz ze spadkiem aktywności może pojawić się tendencja do tycia, a każdy dodatkowy kilogram obciąża układ ruchu, może nasilać problemy z oddychaniem i zwiększa ryzyko na zapadnięcie na choroby metaboliczne.

Kolejną kwestią jest profilaktyka. Dziadkom warto przynajmniej raz ( idealnie dwa razy) do roku robić “przegląd gwarancyjny”. Warto zbadać krew i mocz, zrobić echo serca, w razie wątpliwości przeglądowe USG jamy brzusznej ( u starszych psów śledziona bywa problematycznym narządem) i RTG (klatki piersiowej, kręgosłupa). Mojito, jak to typowy bokser ma problemy ze spondylozą, oprócz tego, co też typowe dla rasy, cierpi na pokastracyjne nietrzymanie moczu (które znów nasilane jest przez spondylozę). Na szczęście ostatnie badania krwi były bardzo ładne a i do serca nie mogliśmy się przyczepić. Oprócz tego w starszym wieku dochodzi do problemów z układem moczowopłciowym – bardzo często u niekastrowanych suk dochodzi do ropomacicza, rozwijają się również nowotwory gruczołów mlekowych, a u samców dochodzi do łagodnego przerostu prostaty często prowadzącym do przepukliny kroczowej (o kastracji więcej tutaj). W lecie trochę napędziłam nam stracha, bo nagłe pojawienie się brzydkiej zmiany w kolanie i nagłe poszerzenie jego obrysu nasuwało podejrzenie, że mamy do czynienia z niebezpieczną sprawą – nowotworem kości u psów. Zdjęcia rentgenowskie okazały się niejednoznaczne, na szczęście po kilku tygodniach powtórzyliśmy je i stanęło na tym, że to wyjątkowo paskudne zwyrodnienie. Niestety, to spowodowało znaczny spadek aktywności – ciężej jej się wstaje, chodzi wolniej i siłą rzeczy ma ograniczony ruch.

Właśnie w związku z ostatnim zdaniem przejdę do kolejnej bardzo ważnej kwestii – czasem konieczna jest zmiana trybu życia. Bardzo często dochodzi do zwyrodnień aparatu ruchu (które nie zawsze objawiają się tylko problemami z chodzeniem!) – warto odnaleźć przyczynę i zastosować leczenie do niej dopasowane. Czasem to kwestia odpowiedniej suplementacji, a czasem leczenia do końca życia. Trzeba wziąć pod uwagę, że starszemu psu trzeba będzie skrócić spacery, na rzecz zwiększenia ich częstotliwości (problemy z trzymaniem moczu). Nie polecam rezygnować ze spacerów całkowicie (poza szczególnymi przypadkami) – każdy krok to rehabilitacja. W zaawansowanym wieku termoregulacja nie działa już tak, jak kiedyś – warto zainwestować w derki czy kurtki, aby zapobiec psiemu dyskomfortowi. Schorowanym dziadkom można również kupić derki czy ochraniacze Back on Track, których zadaniem jest odbijanie ciepła ciała, dzięki czemu obolałe mięśnie rozluźniają się. Jakość psiej odporności również spada – trzeba liczyć się z tym, że może stać się podatny na choroby. Bardzo często dochodzi również do osłabienia słuchu i wzroku, aż do całkowitej utraty. Możliwe, że trzeba będzie troszkę przemeblować dom (choć niewidzące psy radzą sobie świetnie), lub zrezygnować ze spuszczania psa ze smyczy na spacerach. Dobrze też nie pozwolić innym psom zaczepiać staruszka i pilnować, aby nie dochodziło do konfrontacji – wiele razy słyszałam o sytuacji, że “rodzeństwo” będące w pełni sił witalnych atakowało słabszego staruszka i dokuczało mu. U nas w domu na szczęście nie spotkałam się z taką sytuacją.

Jeśli pies choruje przewlekle trzeba bezwzględnie pamiętać o właściwym podawaniu leków. Dla przykładu – hormony tarczycowe muszą być przyjmowane na czczo, w odpowiednim odstępie od posiłku, sterydy najlepiej podawać między 6 a 9 rano a leki przeciwbólowe z czymś do jedzenia. Arcyważne jest zachowanie stałych pór podawania leków przeciwpadaczkowych, moczopędnych i nasercowych! Warto mieć na uwadze, że wszelkie rewolucje żołądkowe (głównie biegunki) mogą skutkować upośledzeniem wchłaniania leku, dlatego w takim przypadku trzeba działać od razu.

Myślę, że to tyle, jeśli chodzi o przemyślenia na temat psich dziadków. Pozostaje mi tylko trzymać kciuki za Mojitko, żeby jeszcze sobie troszkę pożyła na tym świecie 🙂 Psie staruszki trochę więcej śpią, trochę mniej jedzą, ale potrzebują dużo dużo więcej miłości. Myślę, że jesteśmy im to winni – w końcu przyjaźniliśmy się całe życie, a każdy miesiąc dłużej to nasze małe zwycięstwo w walce z czasem, prawda? 🙂

Macie “na stanie” psich staruszków? Jak o nich dbacie? Ile mają Wasze dziadki?