Trochę już wymiatacie. Koordynacja oko – ręka zrobiona, pies już mniej – więcej kuma o co chodzi. Na polanie przed blokiem bryka aż miło, filmiki z fejsbuka powalają ilością lajków i superów ( z drobnym odsetkiem heheszków), zaakceptowali Wasz post na “Fithelifiłorkingdogs” i macie tę moc. Ba, nawet wylicytowaliście na bazarku niebieską torbę Purina Dog Chow*. Jeśli to nie jest etap zapisania się na zawody, to już kompletnie nie wiem, co uznajecie za wyznacznik! 🙂 Tym niemniej niezwyciężona hartczakra śpieszy Wam z kubłem lodowatej wody. Całkiem na serio podpowiem Wam, co według mnie należy do tych arcyważnych, pozasportowych umiejętności ułatwiających życie na zawodach.

1. Stróżowanie off

Podczas zawodów często nocuje się w hostelach przeróżnego sortu. Dobrze jest, żeby pies potrafił milczeć. Z zawodów wraca się o różnych porach, czasem może porwać jakiś melanż (mnie najczęściej porywa zestaw somersby + dzikie otchłanie łóżka). Nie zawsze uda nam się nocować w psiolubnych miejscach (dlatego zaraz płynnie przejdziemy do podpunktu drugiego), dlatego warto stonować psi zakres dźwięków do minimum. Bal już ma wtłoczony do głowy zakaz reakcji na śpiewy, krzyki, tańce i orgie pod drzwiami. Nie pozwalam na parskanie, bukanie i czkanie gdy usłyszy dźwięk kroków. Przyjął do wiadomości, stosuje.

2. Klatka, klateczka, klatunia.

Arcyważna sprawa. Pozwala Waszemu zawodnikowi chociaż chwilę odpocząć, zrelaksować się i zregenerować między startami. A Wam daje czas na rozwój towarzyski 🙂 I tutaj muszę się z Wami podzielić moim najnowszym doświadczeniem – składana klatka Portable Dog Kennel, jakkolwiek poręczna by nie była nie zapewnia mojemu psu w stu procentach wygody i relaksu – po pierwsze, kiedy wymęczony pies chciał się wygodnie w niej ułożyć składała się jak parasol, po drugie nie izoluje wystarczająco od zewnętrznych bodźców. Nigdy nie miałam nic do zarzucenia mojemu psu jeśli chodzi o klatkowanie, ale na zawodach w Poznaniu okazało się, że w namiocie zawodników dzieje się zbyt wiele, przez co Balu lepiej wypoczywał w klatce bardziej zamkniętej (Baszkowej) niż w zielonym rachitycznym kołowrotku.

3. Praca w rozproszeniach

Niby oczywista oczywistość, prawda? Otóż nie. To praca w rozproszeniach level niewyobrażalny. Zdarzają się sytuacje nie do przewidzenia – oprócz pracy w tłumie, mijania psów na starcie i braku reakcji na cmokanie podczas przebiegu (Tak! Serio zdarzało się!) dopiszcie: brak reakcji na innego psa, który wbiegnie Wam na pole, totalny zlew na psa ujadającego i wyrywającego się ze smyczy tuż przy Was podczas obiegania na hardcorowej dystansówce Far Out(sędzia musiał zwrócić uwagę trzykrotnie pewnemu luzackiemu Januszowi), kontynuowanie aportu tuż przy psach gryzących się (oddzielała ich tylko banda), pracowanie podczas nieprzewidywalnego lądowania – czasem wiatr zawieje, czasem pies źle wyliczy – Baloo na tossie wylądował na piankowym znaczniku dystansu, ale gronek na LP Poznań nie miał już tak lajtowo – on zakończył swój skok na…kamerzyście, już nie wspominając o nagłych skokach w tłum gapiów, bo akurat tak dysk poleciał.

4. Umiejętności socjalne

Nawet na zawodach pytacie mnie, dlaczego nie biorę ze sobą Ru i tłumaczę zawsze, że nie dałaby sobie rady, nie sprawiłoby jej to przyjemności. I nie chodzi mi tu bynajmniej o to, że nie poradziłaby sobie z punktem 1, 2 czy 3, bo na tym polu nie mam do niej praktycznie żadnych zastrzeżeń. To podpunkt 4 jest dla niej hardcorem nie do przejścia. Ona po prostu nie czuje się pewnie w stadzie psów. O ile jechałabym sama, brałabym tylko ją i względnie Bala, może endżojowałaby choć troszkę wspólny wyjazd. Jednak w przypadku naszych klubowych wyjazdów to dla niej bardzo trudna sytuacja, w którą na razie nie chcę ją wrzucać. Nie czuje się komfortowo wśród innych psów, myślę, że najszczęśliwsza by była jako kochana i rozpuszczona jedynaczka, od której nikt by nic nie chciał 🙂 Tym niemniej warto, żeby Wasz pies czuł się dobrze wśród innych psów i nie stanowił dla nich potencjalnego zagrożenia. Wiem, że mogę Baloo czy Ciri zostawić samych w pokoju i oprócz ogólnej zabawowej rozpierduchy nic się nie stanie. Mogą spokojnie jechać na tylnym siedzeniu i wiem, że jeśli ktoś będzie chciał chwili spokoju to odejdzie, a nie zrobi się upierdliwy i reaktywny. W ogólnym zamieszaniu związanym z zawodami, treningiem, startami i spotykaniem znajomych to naprawdę ważna sprawa – jeden kamyczek mniej do zmartwienia.

5. Załatwianie się na komendę

Końcówka będzie przyziemna – czyli załatwianie potrzeb fizjologicznych. Przed startem warto zarówno o komfort psychiczny jak i zaplecze fizjologiczne. Dobrze od małego uczyć załatwiania się na komendę, dzięki czemu zapobiegniemy przykrym niespodziankom na polu startowym, albo w centrum zabetonowanego miasta. Wraz z psami nocowałyśmy tuż przy poznańskim rynku, przez co tak naprawdę pieski miały niewielkie pole do popisu. Bardzo nie chciałam, żeby załatwiały się tuż po wyjściu z hostelu, na chodniku naprzeciwko Subwaya, dlatego raźno zmierzaliśmy w stronę najbliższych skrawków zieleni, gdzie bez zbędnej zwłoki wypowiadałam zachęcające komendy na oddanie naturalnych produktów przemiany materii. Zapomniałam niestety komendy Ciri, więc po dojeździe na pole startowe siedziałam jak na szpilkach, czy aby przypadeczkiem temu pokemonowi nie zachce się dwójki, właśnie w momencie, w którym będę wyruszać na start. Pozostała dwójka raźno i chętnie skorzystała z mojej propozycji, dzięki czemu i my i psy czułyśmy się komfortowo 🙂

Według mnie to właśnie kilka tych czynników ułatwia starty i zapewnia komfort tak wytężonej pracy. Jestem ciekawa, czy macie swoje typy? A może zwracacie uwagę na jeszcze coś innego? Podzielcie się ze mną w komentarzach!

Pees:

Pamiętacie o konkursie? 

A może chcecie jeszcze na nas zagłosować w plebiscycie zooplus? Jeszce jest szansa! 🙂

*Wersja podstawowa, level: zawodnik dogfrisbee.